Wednesday 17 December 2008

Out

Estoy un poco ausente de la blogosfera o del blogostán según como se quiera. O blogolanida, que es otra posibilidad. No tengo tiempo. Pero ahora llegan las vacaciones de Hanukkah así que tendré más tiempo.

Besos y abrazos.

H

Wednesday 5 November 2008

Tocando a suelo

Día Tonto
Pastora



Me he quedao plancha'
De no saber dónde voy a ir a parar.
Me he hecho un croquis pa’ controlar el sistema
Pero hay una tecla que toco y toco
Y nunca suena.
Qué será esa nota que me da tantos problemas?
Qué bien me sientan los treinta!
Aunque mi piano chute cómo quiera.

Llorar...

Hoy tengo un día de esos majaderos
Que me cae mal to’ el mundo
Y que lloro porque quiero
Que el desorden me acompaña
Que el descuido me amenaza
Que me arrimo a la nevera
Y no me apetece nada de nada

No puedo dejar de llorar, tengo el día tonto...
De esos que por más que salte
Toco el suelo pronto.
Y correr del revés, qué merdé!

Debe ser que al verte he nota'o que la risa va y viene
Y tú vas pasando
Y he busca'o en la planta de mis pies
Un camino al placer.

Llorar...

Debe ser que el tiempo me ha vicia'o
de vivir tan deprisa y vivir derrochando
Me vestiré despacio y volveré
A tantear por mis pies.

Monday 3 November 2008

Sobre consejos

Uno llega un momento en la vida en que cree que lo tiene todo. Bueno, yo aún no he llegado a este momento pero puedo decir que creí que la calma después de la tempestad había llegado. Mis agraciadas (de dar gracias) vacaciones en Madriz me habían hecho sentir que lo malo ya había pasado, pero uno se confía y ¡Zas! un muro ernorme de hormigón justo delante de ti y ni te has dado cuenta.
Me han dado muchos consejos en esta vida. Algunos buenos y algunos malos. Algunos que he seguido y otros que he decidido ignorar. La ironía en la vida la buscas tú, que sino, luego dicen que fíjate pero si no es irónico.

Uno de ellos es tanto más que una máxima o una verdad importante: "Es que tú no eres él/ella". Pues claro, obvio, ¿no? Ya, sí, eso obvio, pero es que me pasaba la vida diciendo "Es que si yo fuera él/ella haría esto de tal manera". Este consejo intento seguirlo, pero aún con todo esto me da coraje pensar que la gente no sea como yo, bueno, como la parte buena de Yo. Veo a la gente tirar papeles al suelo, no reciclar, no pensar en los demás, no darse cuena de que están equivocados, romper corazones... y yo pienso... ¿por qué no será la gente un poco más... como yo?

Otro consejo que me han dado, sobretodo en los últimos meses con menos asiduidad de la que me gustaría, es que debiera olvidar. Sí, claro, olvidar aquello que quiero olvidar hace tiempo que quiero olvidarlo, pero en este caso es, cuando algo deja de interesarte, algo deja de ser necesario en tu vida, pues a otra cosa mariposa. Pero es que las personas que fueron importantes en mi vida, lo son para siempre. Olvidad, querer... sí, también es dejar de querer. Hm, este lo intento, pero no puedo. Aunque the big chunk está ya tragado, todavía faltan los últimos granos.

El tercero, más reciente y menos practicado es la necesidad de no pensar. Sí, no pensar. Y yo que creía que lo que me diferenciaba de la resta de la humanidad era precisamente por esta manía que tengo en pensar. Pensar en esto, pensar en aquello. Pensar en ti. Y un poquito en mí. Pues vaya. "Disecciono todo cada día" y encima ahora viene este y me dice que no piense. Ostras, es que esto sí que no me lo esperaba. ¿Podré ponerlo en práctica? Pues no lo sé, pero creo que será difícil.

Aunque en cierta manera todos son buenos y todos tienen razón. Me gustaría poder unir los dos últimos y ayer no haberme dado cuenta de que pasado mañana es una fecha que no quiero recordar.

Salud desde la no atención.

Saturday 18 October 2008

Sing to me

May I introduce you to:


Jóga

PS The name is still not for sure, so if you have ideas, let me know

Update: the name is definitely Jóga. For those who don't know, Jóga is a single by Björk. For more info, check the single's site or the Wiki.

Thursday 9 October 2008

La mía o un poquito más

Veo poco la tele por varias razones: es mala, es aburrida, está llena de anuncios y no tengo tiempo. Sin embargo, hay un elemento que me gusta cada vez más. Los creativos y los guionistas tienen mi edad o unos pocos años más y se dedican a hacer anuncios y diálogos con referencias a pelis y otros elementos culturales de mi época, los noventa (un poco con pinzas, ya), y ponene la música del inicio de Reality Bites en anuncios o hablan de Gremlins sin mencionarlos.
Lo raro es que los receptores de estos anuncios suelen ser bastante más jóvenes que yo.
¿Pillan las referencias? No lo creo.

PS Y encima Patricia Conde copia un gag de The Simpsons imitanto a Skinner queriendo escribir la Gran Novela Americana con una historia idéntica a la de la peli de dinosaurios de Spilberg.

Wednesday 8 October 2008

"I'm gonna make it to heaven"

El título de esta entrada es de la canción de Fame, y de fama es de lo que quiero hablar. Especialmente tras los acontecimientos recientes.
Siempre se ha dicho que la gente quiere fama, aunque fuesen sólo
quince minutos (it turns out that the 15 minutes of fame become minutes of shame, as the Family Guy episode). Pues la verdad es que yo no. Nunca he querido o tenido intención de ser famoso. Sí, claro, uno de mis sueños en la vida es que en un libro de texto de lengua o de lingüística haya una nota al pie de página diciendo que yo dije alguna tontería sobre lengua de esas que me molan a mí. Con eso sería suficiente. Y ahora que mi carrera ha dado un giro, si no de 180º, de por lo menos 45º, habría otros modos de realizar este sueño.
En mi visita a Madrid tuvimos tres encuentros con tres famosos de diferente talla. Un actor que no recuerdo cómo se llamaba, el hijo mayor de la Yerbas en Aquí no hay quién viva, entró en el bar donde estábamos tomando unas cervezas, pero yo ni me enteré, me lo tuvieron que decir. Angy, de Factor X y FoQ, pasó por delante de mí. A esta la vi y pensé “este es un momento fans” pero no hice nada, porque no sigo su carrera, no la veo en la tele (si no fuera por The Simpsons no tendría ese canal) y no recordaba su nombre en aquél momento. Estábamos en Fnac y me interesaban más los libros en japo que ella.
Al tercero lo vimos en la calle, tranquilamente caminando por la Gran Vía. Era Almodóvar. Estaba al otro lado del paso de cebra en el que estábamos esperando a que el semáforo nos diera paso. Dije: “Ese es Almodóvar, ¿no? … ¿le pido una foto o algo? … ¡saca la cámara!”. Y me hice la foto (que, por cierto, no tengo aún) con él. Le dije: “Perdona, ¿te importa hacerte una foto conmigo?”, se iba ya y le dije “Puedes decir que no”. Y él aceptó. Me considero fans de sus pelis, aunque no las tengo pero las he visto todas por lo menos un par de veces cada una.

Desde aquí, Pedro, si ves esto, te agradezco muchísimo que te hicieras la foto conmigo. En aquél momento no estabas en un festival ni nada de eso, podrías haber dicho que no pero aceptaste.

[En otro orden de cosas: si yo mido 178 y Almodóvar es cuatro dedos más pequeño que yo, y Antonio Banderas es cuatro dedos más bajo que Almodóvar (como pudimos ver en las imágenes de el festival de Donostia), y Estambul está más o menos aquí, entonces podemos decir que Antonio Banderas debe unos 165 cm.]

Algunos de los que os paseáis por aquí me habéis visto en conciertos a metros de mis cantantes favoritos y, por lo tanto, sabéis que me pongo Super Pop total cuando se acerca el momento. Pero es que es el ambiente, como cuando vas al campo o al pub a ver futbol.

Reitero, no me interesa la fama. No querría ni por asomo tener que escapar de un paparazzo, o que me llamasen de programas de esos que la gente mira los viernes por la noche y no sólo porque el presentador es guapo. Sigo teniendo un poco de fe en la humanidad y pienso que vale más el cerebro que otra cosa.
Pero es que he pensado bastante en ello. Tras los encuentros en Madriz y tras ver a un amigo ganar un premio. Y, también, al saber que un escritor que me gusta sabe que tengo miedo a volar. Me abruma la fama, en cualquier dirección. Y, aunque ensaye el discurso de recibimiento de un Oscar o un Grammy que sé que nunca llegará, no me atrae la idea de pertenecer al papel cuché.

Escuchando a espaldamaceta

Tuesday 30 September 2008

Sigo igual

Pero es que no entiendo a la gente.

Wednesday 17 September 2008

El cor al vent

Ja, ja sé que aquest post ve amb retard, però más vale tarde que nunca.

La setmana passada va ser la Diada. Per primera vegada en la meva vida vaig anar a Barcelona al Fossar de les Moreres en tan senyalada data. Des de Laietana fins allà, tot el carrer Princesa i part del Born estava plagat de pintades. He de dir que moltes d'elles n'eren de les que jo no en comparteixo l'opinió. Sempre he dit que quelcom que fem, ho hem de fer sense violència. Als 'graffiti', per dir-ho així, s'animava a la lluita armada.
Pensava que Terra Lliure s'havia dissolt!

Amb tot, quan vam arribar al Fossar i veure les senyeres per tot arreu, l'esperit independentista que hi ha al cor de tot català, va sortir bullint més que mai.
No puc obviar el fet que van haver esdeveniments que no tolero, com la crema de banderes espanyoles i de fotos dels reis -ja ho he dit prous vegades, jo sóc republicà joancarlista.

Val a dir que l'escena, el dia, tot acompanyava a la felicitat. Amb el gallegu ens vam fer una foto amb ambdues banderes estelades, la meva i la seva, de dos vianants participants de l'encontre.
I, per primera vegada, vaig lluir una estelada al meu pit. Vaig comprar un parell de xapes a uns sharps que hi havia a la plaça i me la vaig enganxar al pit. Aquell dia m'havia posat una samarreta que vaig fer l'any passat en honor a Björk. I què? Doncs que fa referència a la cançó "Declare Independence" del seu darrer àlbum i on, un dels motius, és la silueta de la Pica d'Estats, doncs la cançó ens insta a anar a la muntanya més alta del nostre país i plantar la nostra bandera.

A casa sempre m'han dit que sóc el catalanista de la família. Els que heu estat per aquí tot sovint i amb anterioritat, ja sabeu que, quan dic catalanista, em refereixo al sentit estricte que la RAE dóna al mot. És a dir, qui estima i aprecia la cultura catalana. No he estat mai nacionalista, doncs penso que el nacionalisme és el pitjor dels fundamentalismes. Potser el meu diàleg pot semblar que ho sigui, però tot és dit des del respecte. A més, defenso quasi totes les causes (i dic quasi doncs n'hi ha que trepitgen les llibertats d'altres).

Ahir vam decidir moltes coses sobre política mentres preníem salmorejo. Al cap i a la fi, amb vermut tot entra millor.

Títol extret de 'Al vent' de Raimon

Against the wall

I'm still in Madrid. Aún estoy en Madrid. Encara sóc a Madrid.

Pero ya mañana volvemos a Tarragona (y a Barcelona, claro está).

¿Cómo se define la amistad? Me lo pregunto a veces y no sé qué responderme a mí mismo. Y, ¿cuánto dura? Porque, ¿puede uno decir hasta aquí, up to here I care about you? Jo no ho crec.

Estos días en Madrid --queporciertomencantaylagentesmuymaja-- he visto amigos que hacía tiempo (que) no veía. Gente con la que había perdido el contacto a penas por algún correo electrónico aquí y allí. Pero también gente que conozco poco y que quiero conocer más. Y gente que quiero mucho y que he seguido queriendo aún con las horas.

Nunca he sido un buen quitter. Mentira. Dejé de fumar, dejé dos carreras, dejé muchas cosas e incluso he dejado a gente -las menos, todo sea dicho. Pero no he dejado de querer. A veces me aburro o we grow appart, because time and distance makes it difficult. Però no he deixat d'estimar.

Fue mi cumple y me gustó estar aquí. La gente importante me felicitó y algunos se olvidaron o lo hicieron al día siguiente o a través de un soporte que no me gusta. No me importa, nunca he sido mucho de cumples, la verdad. Pero han habido dos personas importantes que no me han felicitado. Ella no me molesta, por alguna razón. Pero él... me duele en toda el alma. Se lo he dicho, y ha dicho que sorry. Pero eso no ha cambiado nada. Mi corazón ha palpitado unos segundos pero ya está. Si ya lo sé, sóc un imbècil.

¿Cuándo y cómo deja uno de querer?

Por suerte, tengo amigos que me ayudan, que me apoyan, que vigilan lo que como, que me invitan, que me inspiran, que me seducen, que me abrazan, que me dicen qué no ponerme, que saltan en los bares, que sonríen porqué sí, que hablan con acento, que se ponen contentos, que no están cuando debieran, y que etán nerviosos.

Y estás tú. Y la distancia no importa, poque Il y a longtemps que je t'aime.

In my head, this movie's soundtrack and Alanis.

Friday 5 September 2008

I'm like the white bunny

Indeed. I am like the rabbit of Alice.

Well, not really. Because what I do have now is time. Oh, well, not now now as I am about to go. The thing is that I still have no Internet at home and it pisses me off. When I am doing random things I keep wanting to check something on the net. I have a long long list of things to check. But when I come here to the library I have no time. Oh well!

Thought, I don't have much to tell. Changes are happening in my life and I am experiencing so much ... what's the word... stress? Well, I guess so.

New projects are happening. I have changed careers and I am very much looking forward starting. It will be a challenge but I will surely overcome it.

Next week fabulous friend is coming, we are going concerts and to spend some time with some other fabulous friend, we are going to Madrid, spending fabulous time with friends and family and coming back to be friends of a friend.

Many things happening and I am excited.

Hope I can manage.

Just wanted to update a bit as I am totally disappeared. But everything is fine.

Speak soon

Monday 18 August 2008

Is there any left?

Yo a veces pienso que soy imbécil. Creo que ya lo he dicho alguna vez, que quizás soy yo el imbécil y no él o ellos.
No, porque definitivamente él es imbécil pero además de los grandes.
Pero sí, yo también lo soy un poco. Lo soy porque me lo creo todo, porque me dicen ay yo yo digo uy. Porque uno va y se come con patatas lo que crees que son cumplidos pero no son más que juegos.
Y es que yo no sé aceptar los cumplidos. Fíjate, ni cosas tan obvias como las que a veces veis por aquí.
Pero lo peor es que todo fue de repente. Me sentí lleno y sonriente un día y al momento siguiente ya nada. Todo se convirtió en vacío.
¡Qué pena!

Aunque quizás tengo que aceptar las cosas como son y agradecer a Dios nuestro señor por haberme dado, siquiera unos momentos de sonrisa.

Adjusting to this "new" life here in Spain, again, is taking longer than I would like. Thought, I knew this was going to be this way.
I'm sick and tired of everything. I am tired of hoping and want-ing, and failing.

I wish I could stop to hope.

Alanis Morissette
Simple Together




You've been my golden best friend
Now with post-demise at hand
Can't go to you for consolation
Cause we're off limits during this transition

This grief overwhelms me
It burns in my stomach
And i can't stop bumping into things

I thought we'd be simple together
I thought we'd be happy together
Thought we'd be limitless together
I thought we'd be precious together
But i was sadly mistaken

You've been my soulmate and mentor
I remembered you the moment i met you
With you i knew god's face was handsome
With you i suffered an expansion

This loss is numbing me
It pierces my chest
And i can't stop dropping everything

I thought we'd be sexy together
Thought we'd be evolving together
I thought we'd have children together
I thought we'd be family together
But i was sadly mistaken

If i had a bill for all the philosophies i shared
If i had a penny for all the possibilities i presented
If i had a dime for every hand thrown up in the air
My wealth would render this no less severe

I thought we'd be genius together
I thought we'd be healing together
I thought we'd be growing together
Thought we'd be adventurous togheter
But i was sadly mistaken

Thought we'd be exploring together
Thought we'd be inspired together
I thought we'd be flying together
Thought we'd be on fire together
But i was sadly mistaken

Thursday 7 August 2008

Aquí

Ja sóc ací, como dijo aquél. Pero no tengo nada que contar.

La confusión y la niebla lo inundan todo.

Friday 1 August 2008

There is no clip? I thought there was a clip. No clip? No clip then

Mira tío, es que todo podría ser más sencillo.

No te compliques, y no me compliques la vida, que ya la tengo chunga chunga.

Estoy (con hache) hasta la coronilla de las inseguridades (sí, esta también va un poco por ti).

Que no pidas perdón... jopeta!

Sabes que no quiero que me lo digas (o que me digas at all), ¿por qué lo haces?

Jo, qué suerte tengo (sí, es ironía).



Saludos desde París. Quería hacer un post con mis experiencias del día pero esto es lo que hay.

Como nota de hoy, así muy importante, es que he ido a Notre Dame y he pensado en ellos. Bueno, y qué decir que en Pompidou he pensado en ella.

Me copio al estilo Superella i ofreceré algo (ya veré si es Parisista si me da tiempo) a quién adivine de donde sale el título. Gatchan, no juegas.

Wednesday 30 July 2008

Changes changes all over again


Well, most of you already know, but I am moving back to Spain.

This time, since I have not been cured of my fear of flying, I will be going by train.
Tomorrow I'm taking a EuroStar to Paris where I'll be a couple of days. If you are around, let me know.

And then down to Barcelona.

I am very sad today for leaving my friends here so I don't really feel like writing. The tears are blurring my vision.

Monday 28 July 2008

"I'm branded"

This is what Eddie said when she became a product by appointment of HRH Queen Elizabeth. Well, I haven't been branded by the Queen of the United Kingdom, nor by the King of Spain. But I could say that I have almost been branded by the king of technology. Apple!

Yes, babes, Habibi now exists in iPhone (Superflicka, now I hope you like it more, huh).

Few months ago I was contacted by Schmap to add two photos of mine to their guides. One in Madrid (Schmap, Flickr) and another in London (Schmap, Flickr).

And now they have just released Schmap for iPhone. So this means that now you can find Habibi in any iPhone (I don't know how it works, really).

I know, it's nothing, but I find it funny and it makes me smile. Other people will think this is "unauthorize practice of a profesion" (vamos, intrusismo) as I am not a professional photographer. But, hey, who cares.

Enjoy ... me!

Friday 25 July 2008

Aixeca el cap

Vull viure aventures
Tot és molt fabulós,
misteriós, somiador.
Jo vull fer amb tu
aquest viatge estrany i molt llunyà.
Has de viure ben despert,
no mirar cap enrera mai,
només així,
ben a l'aguait, podràs triomfar
Aixeca el cap, omple't el pit
si vols que t'estimi
L'amor és fort i resplandent,
has de ser valent.
Vull viure d'aventures,
i vull viure-les amb tu,
perquè sé que també ho vols.
Tothom vol sentir amor,
i tenir joia al cor.
Però per aconseguir-ho
abans hauràs de lluitar.
Sé que ho faràs per mi,
perquè vols el meu amor.
Si estàs allunyat de mi,
pensa que en la teva absència
el meu cor és trist

Monday 21 July 2008

I need to confess: I am in love

Indeed. I am in love but life is a bitch and I am not loved in return. I am in love with this:

HTC Ted Baker Needle Lilac

I know, it is a mobile phone. A machine. But, I am telling you, since I saw it for the first time I fell in love. (I have a witness.)

But I am cheating. Cos I am in love with someone else:

Kevin Walker

I am terrible, because I am a double cheater, because the one person that I am REALLY in love is:

Scotty Wandell

Yes, world. I confess: I love Scotty Wandell. When, at the beginning of every chapter, they have that "Previously in Brothers & Sisters" and it shows him in the past, I get so happy, because this means that he is going to be in the chapter. And if he hasn't been for a while, I jump of joy. He is so cute.

Well, now I have finished the second series so I have to wait until the third one comes out. Oh, I can't wait.

I am talking about the character, because I know nothing about the actual actor. I know, thought, that he is actually gay. But this does not mean that I can still have hopes, because the one I am in love with is Scotty, not MacFarlane. I'd love to meet him, obviously, because I do realise that meeting Scotty is kinda difficult. And, also, because part of the actor is in the character (not only the appearance).

I feel so free now that I have confessed my love.

But, hey, I still have all my love to give.

Sunday 20 July 2008

kəzə́tə

Joan Miquel Oliver
Hansel i Gretel




Jo tenia una caseta, Hansel i Gretel
Ses parets de tots els colors
eren grogues i liles i de xocolates marrons

Jo tenia unes cortines, Hansel i Gretel
i na Gretel venia a sopar i volia estar amb jo
i tot això amb un esforç inhumà

Per mirar tenia uns ulls i mirava passar els ovnis
dos mil zero dos mil un
i m'acariciaba el coxis.

Per dormir tenia un cos i dormia com un somni
somniava sempre en jo
i mare no t'adormis.

Pirulins i piruletes, Hansel i Gretel
i sa nit ocultava els avions
i sa lluna amb paraigues al cel despenjava neons.

Wednesday 16 July 2008

Confusion (en inglés, por eso no lleva tilde)

Últimamente he estado algo disperso. Me dispersan, me disperso, me mareo en el movimiento.

Advertencia: el post que van a leer a continuación puede herir la sensibilidad de algunos lectores. Los términos aquí usados no prentenden ofender a nadie y, bajo ningún concepto, son usados como términos médicos ya sea físicos o mentales.

No entiendo cómo es que todavía, a estas alturas del milenio, con unos cuantos más a trás, y libros de filosofía que datan de cuando "la tierra todavía era plana y las nuves hechas de fuego", todavía hay gente que no se pasa por el pasillo de Self Help de Foyles, o Waterstones que está más a mano, y compra un manual para entenderse a uno mismo.
Ah, claro, que esos no sirven de mucho, si uno no pone de su parte. Ya, es que el perfecto manual no está escrito aún. Bueno, algún día.
Pero luego tenemos el sentido común. Ah, sí, si ya dijimos una vez que el sentido común tenía poco de común.
Joder, pero es que uno llega a un momento en la vida que, de puro crecimiento, tiene que empezar a usar el coco. Sí, pero, ¿y qué pasó?
Pues la verdad es que no lo sé, no tengo idea de cómo hemos llegado a este estado.
Julia lo tenía claro, pero yo no tanto.
Porque, hm, no, no, los ochenta no los vivimos demasiado, no. Y los noventa. Qué años, los noventa. En plena crisis. Pero no, fuimos conscientes y las drogas no nos afectaron tanto. ¿Pues cómo hemos llegado hasta esta situación?

¡El Efecto 200! Ya está, ¡claro! Me acuerdo, aquél fin de año, esperando desastres al estilo Family Guy, y no pasó nada.
Será eso, que viene con retraso. O a lo mejor es que el fallo no estaba en las máquinas sino en los cerebros.

Pero no, claro. Ahora me doy cuenta. No todo el mundo es imbécil. Así que eso no debe ser.

No soy un CSI así que no me voy a dedicar a buscar qué tienen en común todos los imbéciles que conozco para ver porqué son imbéciles. A simple vista... hm... ¿esta ciudad? Pero si fuera eso me afectaría a mí también (a lo mejor soy imbécil y no me he dado cuenta, aunque por el email que recibí anoche creo que sí que lo debo ser, así que me subo al carro). Y si es esta ciudad, supuestamente, cuando te alejas de ella, dejas de ser imbécil, o lo haces gradualmente. En plan, si envías este email a 5 personas dejarás de ser imbécil en 5 días, si se la envías a 500, ya nunca más serás imbécil.

Honey, there ain't enough email addresses in the world to cure you.

Pues sí que estamos bien, digo yo. Porque el caso es que llevo aquí, uno, dos, cinco, séis párrafos (alguno pequeño) y aún no he descubierto nada. Ay, yo y los resultados. El proceso, el proceso.
Este es uno de esos posts que le gustan a Vulcano.

El caso es que no entiendo cómo es que la gente (y digo gente en un plural grande y además mayestático también, porque no, si hemos llegado a la conclusión que yo también soy imbécil) no se da cuenta de las tonterías que dice.
Ya no me refiero a Rajoy y compañía que estoy cansaíto. Me refiero a la gente de verdad. Sí, es cierto, en esta vida es todo muy cutre y la gente se come las cosas con patatas. Jo, Nineteen Eighty-Four total. Y la gente se sorprendió. [Un añito, tres añitos, dos añitos, ¿qué más da? Se lo he dicho un montón de veces, tengo ganas de conocerle, es escandinavo, ya tú sabes, y tenemos debilidad por dicha región, y es que ya se dan besos y estoy contento -- es católico, porque eso a veces importa.]
El caso es que la gente tiene un pensamiento y no se para a observar si lo de alrededor sigue intacto. Hm, ¿pero no te das cuenta, mujer, de que estás metiendo la pata hasta el fondo? ¿A estas alturas, chico, todavía no ves que todo es tu culpa?

Ay, si es que yo soy un santo, me olvidé decirlo. Pronto, ya sea dicho de paso.

Jo, todo el rato me olvido de que soy un imbécil, también. Pero es que, honestly, no creo que yo sea ni mucho menos lo imbéciles que otros llegan a ser. Si se pudiera medir la imbecilidad... a ver. Hm... si I es la constante y es igual a la parábola formada por el grado conceputal tiempo-espacio, duración y tamaño de la gilipollez mayor y la menor, menos la equación de S (s de sensatez, en catalán seny, juicio, muela, pero yo no tengo), y multiplicado por el número de años que el sujeto tiene... a ver... Será más fácil si lo hacemos a ojímetro: lo máximo que alguien puede ser de imbécil es 10, pues yo me considero... (últimamente todo va de yo-me-considero, ¿no? -- juguemos a definirnos), pues yo me considero un grado mucho menor a los imbéciles que hay a mi alrededor. Ahí lo he dicho.

Y sigo sin entenderlo. ¡A tu edad!

En otro orden de cosas.

Y además, ¡Habibi va a ser Tío! (Bueno, en abril)

Espero que nadie se haya ofendido. Me voy a plantar un badge de Parental Advisory en el blog.

Salut!

Stariways to Heaven
Rodrigo y Gabriela



PS I do, potser la caravan ja va bé.

Friday 11 July 2008

Free Way

Last night I went to see Yelle live. It was part of the iTunes Live festival. I was so happy to be able to go as I missed her at the Old Blue Last in February.

I like her music a lot.

Yelle live is like playing her music super loud when you are driving a convertible 200 km/h in a wide motorway and you look to your side while you sing Ye Veux Te Voir and next to you there is the hottest man you have ever been with.

Then you arrive to a toll, you slow down and she sings À Cause des Garçons. But then you are lucky and the motor way is free and you get your ticket and speed up to an empty road: Tepr.

This is Yelle in concert and I hope I see her again.

Tuesday 8 July 2008

Fart (pero de harto en catalán, no de pedo en inglés)

Uno se cansa siempre de tener que explicarse, de tener que intentar hacer entender-se ante el mundo. Pero es que la gente no somos máquinas y hay veces que uno tiende a cambiar y a tener varias opiniones a veces aparentemente opuestas.
El caso es que las últimas semanas he estado teniendo experiencias enriquecedoras y extrañas en mí.
Todo empezó, supongo, en Sant Jordi, cuando pasé la tarde del día más importante del año (para mí) en un bar (iba a decir de hombretones pero no, porque es bastante pijillo) de deportes. El caso es que muchas semanas después llega la EuroCopa. La verdad es que yo no tenía mucho interés: es fútbol y es la Selección Española (que además no pasaba de cuartos ni por asomo). Pero fíjate que hice por verla, más que nada porque así pasaba un rato con unos amigos granaínos. Panini me escribió un mensaje, también, preguntando dónde iba a ver el partido. Bueno, ¿y eso a qué venía? ¿Por qué asumes que voy a verlo? Pero vaya si lo vi. Y me hice fans de Casillas. Y tras ganar a Italia de puntillas, también vi como ganábamos a Rusia y les dábamos una paliza a Alemania (aquella semana, el presentador de 8 Out of 10 Cats , ese que tiene esas pestañas tan raras dijo: "On Sunday we have the Euro final; Spain against the Nazis"). Y me fui a Picadilly y a Trafalgar a celebrarlo con la mitad de los españoles de Londres (aunque lo mejor fue cortar la calle en Bayswater.
Y antier fui a ver como Nadal ganaba Wimbledon.

Pero el caso es que durante esas horas de tensión, gloria y alcohol, el hecho de que yo soy catalán ha salido en la conversación un centenar de veces (o más).
Soy catalán, sí, y la verdad es que la Rojigualda no me dice mucho. En mi casa en Catalunya no tengo la Senyera porque nunca me ha dado por comprármela, pero tengo una española con escudo y todo. Pero no, no es una bandera de la que esté particularmente orgulloso. Ah, eso sí, me pones la bandera de la IIa República y me sube un honor por dentro, que casi lloro. Y el día que vea la de la IIIa, no pararé de llorar en una semana (que conste que soy JuanCarlista y Felipista, pero, sintiéndolo mucho, no soy muy Leonorista aunque tenga posibilidades de ser la primera reina Española con derechos).
Pero incluso hay fotos por ahí en las que salgo con la rojigualda pintada en (una) mejilla y la bandera colgada al cuello. Pero no se lo digas a nadie.

Está claro, ya lo he dicho un montón de veces, yo soy de lo mas español que hay, pues mi sangre tiene raíces en casi todos los reinos de España (no sé si en Galicia, lo cierto) y, aunque recientes indagaciones han llegado a la conclusión de que "es posible" que en algún punto de la cadena que forma mi pasado haya habido sangre musulmana, lo más probable es que en mi ascendencia (por un lado) de señorito terrateniente andaluz no se cumpla lo que los historiadores dicen de que "el abuelo número treinta de cada español tiene más posibilidades de que fuera musulmán que cristiano". Ei, no me malinterpreten que con lo que me gusta a mí la diversidad y las ganas que tengo de aprender árabe, me encantaría tener la sangre de los Omeyas Califales corriendo por mis venas, pero, (ahora es cuando pongo mi cara de "soy chulo") pasa que por un lado mi ascendencia es terrateniente, y por el otro, noble.
A mí todo esto me da igual. Y estoy contento de tener familia (que no conozco, por lo general) en cuatro de los reinos que forman el escudo de España: Castilla, León, Aragón y Granada. Bueno, y en Plvs Ultra también que en Chile tuvimos algo, allá cuando todavía era La Colonia. Y sobretodo estoy orgulloso de mis raíces andaluzas.
Pero fíjate, yo soy catalán. Soy catalán porque he nacido en Catalunya y, a pesar de que no comparto la mitad de las tradiciones y, siquiera, mi lengua materna y la filología que estudio es la del Principat (porque si digo de los Països entraremos en la discusión de si el valenciano y el balear son la misma lengua que el catalán), yo soy y me siento catalán. Y estoy algo cansado de tener que explicar esto. Porque me he pasado media vida teniendo problemas por esto. Porque en mi infancia yo no hablaba catalán porque mi bilingüismo empezó a los seis años, porque yo no tengo la tradición que los "catalanes de pura cepa" tienen, porque mi familia no es cristiana y celebramos Papá Noel. Y por que en mi presente me veo con esta necesidad absoluta de hablar en catalán a todas horas porque no lo hablo nunca. Porque últimamente he descubierto (o redescubierto) música en catalán que me alucina. Y porque si me encuentro con unos catalanes por la calle y me pongo a hablar con ellos, y es una conversación de cinco segundos, no les voy a hablar en castellano por mucho que estés delante.

Estoy cansado. Demando que entiendas. Que entendáis. Que antes de decir "Jolines, Habibi, ya te vale, ¿no?" penséis: "Oye, pues a lo mejor hay algo que yo no sé, y si no, pues voy a respetarlo y punto".

Porque no, en Catalunya no hablamos en catalán a la gente que no sabe la lengua. Si la sabes y la entiendes pero has escogido no hablarla, pues hay la posibilidad de que te hablen en catalán y tú respondas en castellano.
Porque no, en la costa catalana y en las grandes urbes como Barcelona (pronunciado /bərsəlóna/) y Tarragona, la lengua más hablada es el castellano y, porque es difícil que te encuentres en la situación en que a tu alrededor todo el mundo sea catalanoparlante y, en esta situación, igualmente, la gente hará el esfuerzo de hablarte en castellano porque todo el mundo lo habla (o casi todo el mundo).
Porque no, en Catalunya no tenemos españafobia.

Y no, no me vengas con "el primo de una amiga, de la vecina, de la prima, del novio, de la cocinera del restaurante al que va mi peluquera me ha contado que fue allí le pasó no sé qué". Porque sí, gilipollas hay en todas partes. Y también yo sé de historias de catalanes en Madriz hablando en castellano con acento y siendo mofados. Y maestros pegando a alumnos por hablar en catalán. E historias varias. Pero no voy diciéndole a todo el mundo: todos los españoles son fachas porque no respetan a los catalanes. Y es cierto, hay muchos españoles que no respetan a los catalanes, ni a los árabes, ni a los bascos (con bé, sí, porque en euskara no hay uve, y me da la gana), ni a los gallegos, ni a los portugueses, ni a los franceses, pero la gran mayoría de españoles es de lo más maja.

El problema, como de costumbre, suele residir en los medios de comunicación. Pongamos el caso McCann: desgraciadamente niños desaparecen todos los días. Y, más desgraciadamente, en el Reino Unido de la Gran Bretaña e Irlanda del Norte, se oye en las noticias todos los días como madres van a la cárcel o lo que sea porque han dejado a sus hijos con malnutrición o solos en casa y se han muerto o herido o quemado o barbaridades por el estilo. Como en España tenemos un alto nivel de violencia de género, aquí tienen este problema. Y es un problema gordo. Y el caso McCann es unfortunate. La verdad. Es muy triste lo que ha pasado, sea lo que sea lo que ha pasado (porque no creo que nadie piense que, sea donde sea que está Madeleine, está en mejor situación que antes). Pero la prensa lo único que hace es culpar a la policía Portuguesa y reírse del sentimentalismo y el dramatismo ibérico. Bueno, pero los padres dejaron a las pobres criaturas solas. Es que ya por eso, los padres deberían ir a la cárcel y punto, pero no, eso no es una cuestión.

Y este inciso para hablar del Estatut dichoso. Tres años hablando y gritando sobre un papelito que atañe al parlamento catalán y al estatal solamente. Y mientras tanto el estatuto valenciano, gallego y andaluz (y alguno más) se ponen en marcha sin problemática. Y alguno diciendo barbaridades tan absurdas como que la lengua de Valencia es el valenciano (oops). Politiqueo puro.

Estoy cansado. Estoy harto. Y creo que desde este punto en adelante no voy a discutir más. Si no puedes pensar que a lo mejor no tienes razón o a lo mejor puede haber más de una opinión posible, pues peor para ti.
Yo no digo que Catalunya es lo mejor, porque no es cierto. A mí me gusta y eso me vale. Y es lo mejor para mí, pero es totalmente subjetivo y no impongo mi opinión a nadie.

Pero bueno.
Qué rollo, ¿no?

Ala, ahí se queda.

Por cierto, como Will me ha dado envidia, me he cambiado el template.

Escuchando: "Foundations" de Kate Nash porque no ha funcinado todavía

Friday 4 July 2008

Saturday 28 June 2008

Quién dijo



¿Quién dijo que llorar de tristeza era bueno?

Fui yo.

Bueno, pues lo borro.

Llorar es bueno sólo si la tristeza es por una peli.





Listening to
Colorful Drinks, perhaps I shouldn't.

Thursday 26 June 2008

Colorful Drinks

Summer has arrived and to celebrate I have decided to create a new album. I wanted to release it on the 23rd, the shortest night of the year, i.e. the longest day, but, as always, I was busy and I couldn't until today (plus some technical difficulties - thank you guys, to be at the other end of the wire).
You'll see that this time there are no Super Bonus Tracks, my beloved ones. I Wanted to do a 12 song album with one or two SBT as usual (12 for the number of weeks in the season) but in the end I couldn't pick which ones were the SBTs and which ones the actual songs. So you have to consider this as a whole SBDisk. Shuffle to enjoy.
As always, if you click on the cover and at the bottom you will be able to download the tracks and the artwork I have created. Also, at th bottom, you'll find a link to the lyrics and the translations for the non english songs.
I want to dedicate this album to Cvalda. Hope you all like it.

Colorful Drinks


Citizen of the Planet • Alanis Morissette
Orchidee • Amalia Grè
Oh My LifeBeth Rowley
Jodida, pero contenta • Concha Buika
Desafinado (G&J)Damien Rice & Lisa Hannigan
MercyDuffy
Falling in Love AgainEagle Eye Cherry
Space Oddity (Bowie)Émilie Simon
Lovefool (Cardigans)Just Jack
Tothom parla • Las Migas
CrimeNajwaJean
La Rambla (?) (Quimi)Novo
BetterRegina Spektor
Handle Me (Old)Robyn
Replacement • She Wants Revenge
Rapper’s Delight (?)Sugarhill Gang
Not That Big • Temposhark & Imogen Heap
Les formigues de la vida • Xerramequ Tiquis Miquis

Artwork and other files, and Tracks

Lyrics

Saturday 14 June 2008

Wednesday 11 June 2008

"Cheer up, luv, it might never happen"

Me veo obligado (en parte) a intentar alargar un poco la idea de la felicidad tras el último post y sus consecuentes comentarios. (Por otra parte quiero intentar darle vida a este medio de expresión que tanto adoro aunque no consiga volver a la rutina anterior.) (Y, sobretodo, porque mis últimos posts han sido bastante cortos y sin mucho fundamento [público, porque personal lo tienen mucho] así que me gustaría intentar hacer uno de esos posts como los de antes, en los que me peleo conmigo mismo dentro de un concept.)

Jacinto Benavente dijo que "la felicidad no existe en la vida: sólo existen momentos felices". A pesar de que durante muchos años he penado que el dramaturgo tenía razón y casi, como San Agustín, pensaba que "la vida no es más que una muerte lenta".
Pero los años pasan y uno llega a ciertas conclusiones y tiene ciertas experiencias y desecha ciertas teorías (porque la mente humana es un complejo de teorías que vamos adoptando y desechando a lo largo de nuestras vidas). No quiero decir que mis hipótesis sean más maduras que la de el santo o la del escritor, para nada. Ni siquiera me atrevo a decir que sean las más adecuadas. Si más bien, toda hipótesis es válida pues muestra una posibilidad, pero también es cierto que por mucho que haya una nueva teoría no hace que sea la opción a elegir.

Los que me conocéis en persona sabéis un poco como soy. Pero el ser es algo relativo, incluso más amalgamado que el complejo de teorías, casi como una telaraña de pequeños andamios llenos hasta arriba de jarrones con palabras dentro. Y los que no me conocéis en persona pero me vais leyendo (os estoy tan agradecido) sabéis también un poco de mí. Y sabéis que uno puede llegar a estar muy triste y muy enfadado (seguro que es casi el 90% de mis posts pero es que he tenido unos últimos tiempos algo agitados), pero en general uno tiende al optimismo o al pesimismo. Yo tiendo al optimismo. Sobretodo últimamente, que intento, no que todo me resbale, pero que no me afecte del modo que hacía antes. Como hoy, que ha venido mi jefe y ha hecho un chiste respecto a "mi" inglés. Y yo le he preguntado que si intentaba meterse conmigo -- sí -- pues que no funcionaba porque a mí estas cosas tanto me dan (por la mañana me ha preguntado que si había tenido una cita ayer porque me he afeitado [cosa que hago por lo menos una vez a la semana] y me he cortado el pelo [cosa que hago cada dos o tres semanas y siempre me afeito el mismo día] y me lo he quedado mirando un segundo y luego le he ignorado). Además ya me habíamos hablado de lo de la lengua: un día trabajé con una chica de México y mi jefe me preguntó que si hablábamos en inglés: "¿En qué hablas con tus amigos, en inglés verdad? ¿Y cuando estás en el extranjero con tus amigos ingleses, les hablas en inglés, no?"
A qué venía esto... ah, sí, a que me resbala un poco que me digan tonterías de estas. Antes no me resbalaban tanto, la verdad, y me hacían daño. (Lo que me hacía infeliz, claro.)
Pero he cambiado. Maduré un poquito (un poquito) de más joven y dejé de ir vestido de negro y de estar triste y escuchar música triste y empecé a escuchar muchos otros tipos de música, y a usar colores vivos, y a estar contento como norma general.
La verdad es que sí, que estoy contento como norma general. Hace poco un lituano me dijo que siempre estaba triste, y lo cierto es que desde que no tengo ningún tipo de relación con el citado ya no me siento triste como antes. Me dan ataques, como a todos, en los que un pensamiento enano me hace tirarme el resto de la tarde encerrado en mi habitación viendo pelis para no pensar. Pero es las menos veces. Además he aprendido a que, si tengo planes, me da igual estar triste, que no cancelo.
Pero es que la felicidad es algo relativo. Porque al no cancelar llego a donde sea que tenga que ir y me encuentro con quien tenía que encontrarme y me pongo contento al instante.

Pero supongo que esto no es porque la gente que conozco me hace feliz (que también) sino porque hay un porcentaje alto en mi de felicidad. Es decir, que mis amigos activan el chip de la felicidad. O esa canción. O una buena lectura. O el sol. O un pájaro que se queda quieto en el aire.

A eso es a lo que me refería. El pájaro se queda quieto. ¿Por qué? ¿Por qué motivo un pájaro se para en mitad de la nada sin un objetivo? Aquél pájaro estaba haciendo un acto egoísta de felicidad. Es que lo veo tan claro que me extraña que alguien no lo vea. Mi gata está ahora estirada en el jardín; la puerta está abierta y hoy hace un poquito de frío, pero ella está ahí, y es feliz, porque no siempre está al aire libre y a mí me hace feliz que ella esté feliz).

Supuestamente los animales no tienen conciencia de la felicidad. Pero está claro que tienen conocimiento del dolor. Sí, lo sé, su memoria no es como la mía (aunque la mía deja mucho que desear) y aunque muchos animales tengan comunicación, no tienen lenguaje. Pero todo esto son teorías (ergo, no tienen porqué ser la realidad).

¿Qué es la felicidad? me pregunto. Pienso que es un estado de ánimo. Un modo de vivir. Una manera de ser. ¿Se puede medir? El lenguaje es sabio y si digo que "soy muy feliz" es porque puedo medirla. Juguemos, pues, a medirla y a definirnos a nosotros mismos. ¿Cuánta felicidad crees que hay en ti, qué porcentaje? No creo que haya nadie que sea un 100% feliz pero sí podemos acercarnos. Creo que yo estoy por encima del 50%. ¿Dónde estás tú?

Midámonos y juguemos a intentar subir un poquito más. Y otro poquito. Y aún un poco más hasta que nuestra felicidad llegue al máximo que nuestra mente aguante.
Seamos felices, aunque a veces estemos tristes, seamos felices el resto del tiempo.

Escuchando a Alanis, of course,
que la semana que viene vamos al concierto.

Sobretodo Moratorium.

El título hace referencia al capítulo
Jealous
de la tercera temporada de AbFab.
Aunque parece que es el título de una canción
anterior de la banda Carter USM.

Monday 2 June 2008

Descobriment



Assegut en un banc llegeixo un llibre recomanat per una noia que es queda cega. No és que me l'hagués recomanat ella, perquè me l'ha recomanat molta gent, però hi ha alguna connexió impalpable entre aquest llibre de gat i amb la cantant txecoslovaca.


Aixeco el cap i miro el cel, pensant en la darrera frase. Un ocell vola i, per un instant, es queda quiet deixant que el vent faci la feina. No es mou, però no cau, perquè el vent el manté a l'aire.



Els animals també senten la felicitat d'ésser viu.

Tuesday 13 May 2008

No me llames

En las películas americanas la chica dice de repente "No quiero volver a verte, no me vuelvas a llamar" y cuelga. Y ahí se acaba todo.
Me pregunto, ¿cómo sucede esto? ¿Cómo se lo monta uno para, de repente, olvidar que tiene unos sentimientos, o una memoria? Olvidar una memoria, esto es.
Yo no lo consigo.
No puedo dejar de preocuparme por alguien. No puedo, just suddenly, decir, no, "hasta aquí hemos puedo leer". Y me veo a mí mismo "enviándome por correo" casi com la canción esa.
He vuelto a escuchar los recopilatorios que hice el año pasado (It't not me). He corregido e imprimido el artwork - cuando pueda lo subo, ya avisaré. El caso es que he vuelto a encontrarme con palabras y sonidos que me han traído muchas memorias. Memorias de tiempo pasado que siguen presente. Memorias de tiempo pasado que he reciclado nuevamente. Y me da rabia no salir de este loop. No poder avanzar, no dar un paso adelante. Aunque los pasos siempre son hacia adelante, aunque sean en dirección opuesta. Y es que parece que últimamente me equivoco de dirección todo el rato.
No quiero equivocarme más.
No soy pedigüeño, no creo estar pidiendo mucho. Soy consciente de mis limitaciones y de mis noes. Así que no me quejo por no tener lo que no merezco. Pero, ¿cuando me tocará tener lo que sí merezco? Intento no dañar a nadie (ahora es cuando tú me dices que en realidad sí que me odias), y cuando lo hago pido perdón. Aún espero que me pidan perdón.
Quizás es demasiado tarde para todo. Intento hacer limpieza. Pero es que no tengo KH7.

Saturday 10 May 2008

Need

I don't need wise words. I don't need big words.

I just need a hug.

Thursday 1 May 2008

Saturday 26 April 2008

Spring cleaning

I think I need to clean up my heart.


Caution, you might slip and disappear.

Thursday 24 April 2008

El dia

Tu no ho entens, però Sant Jordi és el dia més important per a mi. Oblida-te'n de Nadal i del Dimecres de Cendra. Sant Jordi és per a mi l'únic dia que espero amb desig. No ho entens i em fas mal per no entendre-ho.
I aquest any, per primera vegada, he estat lluny de la meva HomeTown. Molt lluny. Però, d'alguna manera, tot ha anat prou bé a pesar d'haver-me perdut un retrobat retorn al passat.
I així va ser el meu dia d'ahir.
Pel matí, a la feina, però això no és nou doncs ni a Casa és festa aquest dia. És extrany com el dia de la Hispanitat (tant a España com als Estats Units) és festa, i Saint George's Day no és festa a cap de les nacions de les que n'és patró. Ni a Casa ni a casa - ves, que em poso tonto amb les majúscules.
A la tarda a corre cuita cap al centre. Passo per l'estació i li demano a l'home que ven les flor alegrement a la cantonada que si em pot vendre una rosa, una de sola. Oh, i tant, si avui és Saint George. És clar que ho sé, si sóc català. Ah, doncs, això ho explica tot. Un llibre i una rosa. Aquesta va a compte de la casa, però quan us caseu, veniu a fer les flors amb mi. Thank you.
Arribo al meu destí. Un bar ple d'homes a la cantonada de Picadilly. Avui juga el Barça i el Manchester. És això el més proper a celebrar Sant Jordi? Well, sembla que sí.
Allí em trobo amb una amiga. Una de la Quinta Província, la que no existeix, la que volem. I al seu costat una letona (com la llet) i a l'altre una altra noia que ja coneixia, de ses illes. El valencià no ens acompanya, malauradament. Sí, sí, ja sé que Sant Jordi és tan sols de Catalunya, però, d'algun mode, la resta dels (whatever)parlants caminen amb nosaltres en els dies importants.
Li dono la rosa, li dono el llibre (Shakespeare, que va morir ahir), li dono un llençol (això no te res a veure) i li dono el meu recompilatori de Sant Jordi.

Futbol, que no m'agrada, que no m'interessa, però m'ho passo bé. Crido mentre pregunto què m'has dit que era un fora de joc?
Parlem en català, se'm pega el tortosí, se'm pega sa llengua mallorquina. El letó no el domino, però potser és moment de pujar uns quilòmetres més, no?
S'acaba el partit i cantem el Tot el camp. Molt fort perquè me'l sé (i no em se pas Els segadors).

Estic trist perquè no he passat Sant Jordi a casa. Estic trist perquè no hem guanyat. Però quan, tot baixant les escales plenes de gent, veig el coll del noi de davant, el coll de la camisa, de la samarreta del Barça que, a la part de darrera, du una petita Senyera. Per això, val la pena.

PS Al sortir, el millor missatge de la meva vida. Gràcies papá.

Escoltant, és clar, el Declare Independence de la Björk.

Aquest post es va quedar als Drafts per alguna raó.

Wednesday 23 April 2008

The Way I Need

Sant Jordi arrived again and, what else could happen on the Lover's Day of Catalonia, but me releasing a new album (remember Valentine's Day and Sant Jordi 2007 and 2008: I'ts not me (it's you); It's not me: the B-Sides [español]; My Favorite Flavor [español] ).
This is the first album at Word Arranger and the third of the year. It is only April, I know. But this is also the last of the saga. A saga that started last year with the "I despise Valentine's Day" mood. But then I kind of liked it, I kind of liked the work in progress of releasing these albums.
They all have songs that cannot be considered 100% love or no-love, they even have songs that do not mean that at all. But, who knows what Love really is?

This time I wanted to do something very easy. This songs have been for a year in a playlist in my iTunes and I knew which I was going to use, actually. I tried not to use the songs or the artists that had been used in previous albums (including Serendipity, which wasn't released onto any of my blogs).
There are songs that I have "sung" in my blogs so many times. There are songs that are old and have been running around for so long. There are songs that are very new for me, even if they might be quite old as well. There are even two songs sung by the same person. But, especially, there are songs that make my heart to shrink.
Some of them have a name, most of them I would say. Some of them I wish they didn't have. But this is how things are, and this is how I feel right now. Because love is not something that changes from one day to another.

Anyway, here it is.

The Way I Need

  1. Fistful of Love - Antony and the Johnsons
  2. My Melody of Love - Bobby Vinton
  3. Love Me - Cetu Javu
  4. Everythings I Cannot See - Charlotte Gainsbourg
  5. Fresh Feelings - Eels
  6. I Hope that I don’t Fall in Love with You - Emilíana Torrini
  7. It’s Good to Be in Love - Frou Frou
  8. Bota pa la lambón - Gertrudis
  9. I Am in Love with You - Imogen Heap
  10. Falling for You - Jem
  11. Sent la nit - Kabul Babà
  12. Pass This On - The Knife
  13. Amante bandido - Miguel Bosé & Alaska
  14. Boig per tu - Novo
  15. Meu cel colorit - Òscar Briz
  16. Samson - Regina Spektor
  17. The Origin of Love - Stephen Trask
Super Bonus Track
  • One Word - Kelly Osbourne
You'll see that this time I didn't say no to more than one song in Catalan, but hey, Sant Jordi is the day all Catalan boys are giving ROSES to their girlfriends and they give them BOOKS back. So, what a better day than singing in their language? I am very much pleased with this. Although I am still looking for a Catalan singer with my own accent, (I am really not going to use Lax'n'Busto) as, again, Òscar Briz is Valencian, and Gertrudis, Kabul Babà, and Novo are from Barcelona, so no chance to pronounce like I do. Such an small country and so many diferences.
Also, you'll see that opposite to the previous albums, this has songs mostly in English (and Catalan, as said). No hebrew (but I wasn't going to use Ivri), no Polish (just few lines in one song). But still some French and Galician.

All these songs meen much to me. All of them are those that I never skip in my iPod. I am so happy with this compilation, I could cry - although I have already done so.

I wanted something simple. I knew that selecting the track list wasn't going to take me long, and it didn't. But the artwork took a while to come to my head. Kelly surprised me out of a sudden - she got the honourable place of SBT. "One Word" is what she says, and repeats. One word can change everything.
So suddenly the artwork appeared in my mind. I know very little about design and I am very bad at using my tools. But I am very happy with the result. Moreover, I had fun.

Nonetheless, even if I thought that was going to be easy, I had so much trouble with it. Somehow the files are bigger than what they normally are, that's why the artwork comes split.

Anyway, nothing much to say. I would like to talk about each song (I was hoping we'd done that for My Favorite Flavor), but I don't want to spoil anything.
But, please, take me to Gordon's Wine Bar, or let's share a mattress on the floor and we will talk about them. We will share an iPod, you'll get one earpiece and I'll get the other.

And this is it. This is the last of the 4 albums I had planned. I swear, nothing coming now, nothing in my mind. But if something does come up, it is not going to be about Love - or is it? (Because Love is Everything).

As usual:

Artwork and other files

BTW, happy Sant Jordi! Feliz San Jordi! Feliç Sant Jordi!

Saturday 12 April 2008

Infantesa portada a la realitat

Plou i fa sol,
les bruixes es pentinen.

Plou i fa sol,
les bruixes porten dol.

Diferente

Sí, claro, diferente, porque lo dices tú. Yo no he cambiado, siempre he sido igual. Eres tú, que ayer me miraste diferente. ¿Será eso? Yo espero que sí, y la verdad es que me di cuenta.

Especial, sí, sí, especial pero nada más.

Me lo paso bien contigo. Me gusta que hablemos de arte, de contemporáneo y moderno. Me gusta que nos peleemos, pero estoy un poco cansado de esta relación que tenemos. Más que nada porque tengo mucho miedo. Miedo de que suceda lo mismo que me ocurrió en un pasado lejanamente lejano.
Porque, me gustaría hablar con ella, pero es que estoy seguro que ella pensó "Mmm, ¿y no tienen sexo? Si es que son como un matrimonio." Y no me refiero como otros puedan pensar, me refiero a que nos peleamos como un matrimonio, porque las cosas nos son importantes como lo son para los matriomonios. Y lo hacemos en la calle, como los matrimonios, y luego nos reímos de ello como los matrimonios inteligentes hacen.
Pero es que también nos interrumpimos como lo hacen los matrimonios. Pero no es que me interrumpas y ya está, y yo me quede con las ganas, sino que tú acabas mis frases y yo las tuyas - para qué nos vamos a engañar, casi siempre soy yo quien te interrumpe. Y tú le explicas mis cosas y yo le explico las tuyas. Si es que al final de la noche ella me preguntaba por ti a mí y a la inversa. Si es que la chica esta no es tonta, será de tu país, pero de tonta no tiene un pelo.
Ya sabes, yo me llevo bien con la gente, y la gente confía en mí con rapidez. Ella me miraba con cara de "Bueno, y ¿aquí qué está pasando?" Como queriendo decirme, "Ya que él no me lo cuenta, ¿me lo vas a decir tú?" Pero es que, hija mía, no tengo ni idea. Tú lo viste, el abrazo fue diferente, diferente lo digo yo porque tú no los habías visto antes.
No, yo siempre he sido así. Pero, ¿quieres dejar de cerrarte?
No soy yo quién te lo dice, nos lo dice a todos Ms B, quien veremos la semana que viene - yo por segunda vez. Te lo digo y te lo repito, "let's open up, share!"
Innocence
Björk






I once had no fears
none at all
and then when
I had some
to my surprise
I grew to like both
scared or brave
without them
the thrill of fear
thought I'd never admit it
the thrill of fear
now greatly enjoyed with courage
when I once was
untouchable
innocence roared
still amazes
when I once was
innocent
it's still here
but in different places
neurosis
only
attaches
itself to
fertile
ground
where it can flourish
the thrill of fear
thought I'd never admit it
the thrill of fear
now greatly enjoyed with courage
when I once was
fearless
innocence roared
still amazes
untouchable
innocence
it's still here
but in different places
fear is a powerful drug
overcome it and
you think that you can do
anything!
should I
save myself
for later
or generously give?
fear of
losing
energy
is draining
it locks up your chest
shuts down the heart
miserly and stingy
let's open up : share!

Tuesday 8 April 2008

I know I should

Foundations
Kate Nash



Thursday night, every thing's fine, except you've got that look in your eye
when I'm tellin' a story and you find it boring,
you're thinking of something to say.
You'll go along with it then drop it and humiliate me in front of our friends.

Then I'll use that voice that you find annoyin' and say something like
"yeah, intelligent input, darlin', why don't you just have another beer then?"

Then you'll call me a bitch
and everyone we're with will be embarrassed,
and I wont give a shit.

My finger tips are holding onto the cracks in our foundation,
and I know that I should let go,
but I can't.
And every time we fight I know it's not right,
every time that you're upset and I smile.
I know I should forget, but I can't.

You said I must eat so many lemons
'cause i am so bitter.
I said
"I'd rather be with your friends mate 'cause they are much fitter."

Yes, it was childish and you got aggressive,
and I must admit that I was a bit scared,
but it gives me thrills to wind you up.

Your face is pasty 'cause you've gone and got so wasted, what a surprise.
Don't want to look at your face 'cause it's makin' me sick.
You've gone and got sick on my trainers,
I only got these yesterday.
Oh, my gosh, I cannot be bothered with this.

Well, I'll leave you there 'till the mornin',
and I purposely won't turn the heating on
and dear God, I hope I'm not stuck with this one.