Saturday 28 June 2008

Quién dijo



¿Quién dijo que llorar de tristeza era bueno?

Fui yo.

Bueno, pues lo borro.

Llorar es bueno sólo si la tristeza es por una peli.





Listening to
Colorful Drinks, perhaps I shouldn't.

Thursday 26 June 2008

Colorful Drinks

Summer has arrived and to celebrate I have decided to create a new album. I wanted to release it on the 23rd, the shortest night of the year, i.e. the longest day, but, as always, I was busy and I couldn't until today (plus some technical difficulties - thank you guys, to be at the other end of the wire).
You'll see that this time there are no Super Bonus Tracks, my beloved ones. I Wanted to do a 12 song album with one or two SBT as usual (12 for the number of weeks in the season) but in the end I couldn't pick which ones were the SBTs and which ones the actual songs. So you have to consider this as a whole SBDisk. Shuffle to enjoy.
As always, if you click on the cover and at the bottom you will be able to download the tracks and the artwork I have created. Also, at th bottom, you'll find a link to the lyrics and the translations for the non english songs.
I want to dedicate this album to Cvalda. Hope you all like it.

Colorful Drinks


Citizen of the Planet • Alanis Morissette
Orchidee • Amalia Grè
Oh My LifeBeth Rowley
Jodida, pero contenta • Concha Buika
Desafinado (G&J)Damien Rice & Lisa Hannigan
MercyDuffy
Falling in Love AgainEagle Eye Cherry
Space Oddity (Bowie)Émilie Simon
Lovefool (Cardigans)Just Jack
Tothom parla • Las Migas
CrimeNajwaJean
La Rambla (?) (Quimi)Novo
BetterRegina Spektor
Handle Me (Old)Robyn
Replacement • She Wants Revenge
Rapper’s Delight (?)Sugarhill Gang
Not That Big • Temposhark & Imogen Heap
Les formigues de la vida • Xerramequ Tiquis Miquis

Artwork and other files, and Tracks

Lyrics

Saturday 14 June 2008

Wednesday 11 June 2008

"Cheer up, luv, it might never happen"

Me veo obligado (en parte) a intentar alargar un poco la idea de la felicidad tras el último post y sus consecuentes comentarios. (Por otra parte quiero intentar darle vida a este medio de expresión que tanto adoro aunque no consiga volver a la rutina anterior.) (Y, sobretodo, porque mis últimos posts han sido bastante cortos y sin mucho fundamento [público, porque personal lo tienen mucho] así que me gustaría intentar hacer uno de esos posts como los de antes, en los que me peleo conmigo mismo dentro de un concept.)

Jacinto Benavente dijo que "la felicidad no existe en la vida: sólo existen momentos felices". A pesar de que durante muchos años he penado que el dramaturgo tenía razón y casi, como San Agustín, pensaba que "la vida no es más que una muerte lenta".
Pero los años pasan y uno llega a ciertas conclusiones y tiene ciertas experiencias y desecha ciertas teorías (porque la mente humana es un complejo de teorías que vamos adoptando y desechando a lo largo de nuestras vidas). No quiero decir que mis hipótesis sean más maduras que la de el santo o la del escritor, para nada. Ni siquiera me atrevo a decir que sean las más adecuadas. Si más bien, toda hipótesis es válida pues muestra una posibilidad, pero también es cierto que por mucho que haya una nueva teoría no hace que sea la opción a elegir.

Los que me conocéis en persona sabéis un poco como soy. Pero el ser es algo relativo, incluso más amalgamado que el complejo de teorías, casi como una telaraña de pequeños andamios llenos hasta arriba de jarrones con palabras dentro. Y los que no me conocéis en persona pero me vais leyendo (os estoy tan agradecido) sabéis también un poco de mí. Y sabéis que uno puede llegar a estar muy triste y muy enfadado (seguro que es casi el 90% de mis posts pero es que he tenido unos últimos tiempos algo agitados), pero en general uno tiende al optimismo o al pesimismo. Yo tiendo al optimismo. Sobretodo últimamente, que intento, no que todo me resbale, pero que no me afecte del modo que hacía antes. Como hoy, que ha venido mi jefe y ha hecho un chiste respecto a "mi" inglés. Y yo le he preguntado que si intentaba meterse conmigo -- sí -- pues que no funcionaba porque a mí estas cosas tanto me dan (por la mañana me ha preguntado que si había tenido una cita ayer porque me he afeitado [cosa que hago por lo menos una vez a la semana] y me he cortado el pelo [cosa que hago cada dos o tres semanas y siempre me afeito el mismo día] y me lo he quedado mirando un segundo y luego le he ignorado). Además ya me habíamos hablado de lo de la lengua: un día trabajé con una chica de México y mi jefe me preguntó que si hablábamos en inglés: "¿En qué hablas con tus amigos, en inglés verdad? ¿Y cuando estás en el extranjero con tus amigos ingleses, les hablas en inglés, no?"
A qué venía esto... ah, sí, a que me resbala un poco que me digan tonterías de estas. Antes no me resbalaban tanto, la verdad, y me hacían daño. (Lo que me hacía infeliz, claro.)
Pero he cambiado. Maduré un poquito (un poquito) de más joven y dejé de ir vestido de negro y de estar triste y escuchar música triste y empecé a escuchar muchos otros tipos de música, y a usar colores vivos, y a estar contento como norma general.
La verdad es que sí, que estoy contento como norma general. Hace poco un lituano me dijo que siempre estaba triste, y lo cierto es que desde que no tengo ningún tipo de relación con el citado ya no me siento triste como antes. Me dan ataques, como a todos, en los que un pensamiento enano me hace tirarme el resto de la tarde encerrado en mi habitación viendo pelis para no pensar. Pero es las menos veces. Además he aprendido a que, si tengo planes, me da igual estar triste, que no cancelo.
Pero es que la felicidad es algo relativo. Porque al no cancelar llego a donde sea que tenga que ir y me encuentro con quien tenía que encontrarme y me pongo contento al instante.

Pero supongo que esto no es porque la gente que conozco me hace feliz (que también) sino porque hay un porcentaje alto en mi de felicidad. Es decir, que mis amigos activan el chip de la felicidad. O esa canción. O una buena lectura. O el sol. O un pájaro que se queda quieto en el aire.

A eso es a lo que me refería. El pájaro se queda quieto. ¿Por qué? ¿Por qué motivo un pájaro se para en mitad de la nada sin un objetivo? Aquél pájaro estaba haciendo un acto egoísta de felicidad. Es que lo veo tan claro que me extraña que alguien no lo vea. Mi gata está ahora estirada en el jardín; la puerta está abierta y hoy hace un poquito de frío, pero ella está ahí, y es feliz, porque no siempre está al aire libre y a mí me hace feliz que ella esté feliz).

Supuestamente los animales no tienen conciencia de la felicidad. Pero está claro que tienen conocimiento del dolor. Sí, lo sé, su memoria no es como la mía (aunque la mía deja mucho que desear) y aunque muchos animales tengan comunicación, no tienen lenguaje. Pero todo esto son teorías (ergo, no tienen porqué ser la realidad).

¿Qué es la felicidad? me pregunto. Pienso que es un estado de ánimo. Un modo de vivir. Una manera de ser. ¿Se puede medir? El lenguaje es sabio y si digo que "soy muy feliz" es porque puedo medirla. Juguemos, pues, a medirla y a definirnos a nosotros mismos. ¿Cuánta felicidad crees que hay en ti, qué porcentaje? No creo que haya nadie que sea un 100% feliz pero sí podemos acercarnos. Creo que yo estoy por encima del 50%. ¿Dónde estás tú?

Midámonos y juguemos a intentar subir un poquito más. Y otro poquito. Y aún un poco más hasta que nuestra felicidad llegue al máximo que nuestra mente aguante.
Seamos felices, aunque a veces estemos tristes, seamos felices el resto del tiempo.

Escuchando a Alanis, of course,
que la semana que viene vamos al concierto.

Sobretodo Moratorium.

El título hace referencia al capítulo
Jealous
de la tercera temporada de AbFab.
Aunque parece que es el título de una canción
anterior de la banda Carter USM.

Monday 2 June 2008

Descobriment



Assegut en un banc llegeixo un llibre recomanat per una noia que es queda cega. No és que me l'hagués recomanat ella, perquè me l'ha recomanat molta gent, però hi ha alguna connexió impalpable entre aquest llibre de gat i amb la cantant txecoslovaca.


Aixeco el cap i miro el cel, pensant en la darrera frase. Un ocell vola i, per un instant, es queda quiet deixant que el vent faci la feina. No es mou, però no cau, perquè el vent el manté a l'aire.



Els animals també senten la felicitat d'ésser viu.